Exploitatie is niemandsland

De gemeente Amsterdam constateert dat het operationeel beheer van wijkaccommodaties geen probleemeigenaar heeft. Elke keer wordt het anders geregeld. Vergelijken is niet mogelijk.

De Stadsdelen en het (centrale) vastgoedbedrijf van de gemeente Amsterdam hebben aan de Unit Maatschappelijk Vastgoed van Amsterdam gevraagd te starten met een proces van kennisdeling en organisatieontwikkeling rondom sociale accommodaties. Melger Seebregts van deze unit komt tot een opmerkelijke conclusie. Hij stelt vast:

• Het kennis ophalen gaat goed, iedereen erkent het belang van het project, iedereen is enthousiast over eigen ontwikkelaanpak.
• Er is zo weinig overeenkomst in de aanpak van beheer en exploitatie, dat het kennis delen het projectniveau niet overstijgt.
• Er kan daarom geen sprake zijn van een gezamenlijk optrekken bij het beheren en exploiteren van de sociale accommodaties.

Exploitatiegegevens niet vergelijkbaar 
Met andere woorden: de wil om samen te werken is er wel; maar de verschillen in aanpak bij de afzonderlijke accommodaties zijn zo groot dat samenwerking weinig zin heeft. Wat Seebregts opvalt is dat de programmatische inhoud wordt aangestuurd door de afdeling Welzijn van het Stadsdeel, dat het vastgoed wordt gemanaged door de afdeling Vastgoed, maar dat het vraagstuk van beheer en exploitatie in niemandsland ligt. Beheer en exploitatie worden telkens anders geregeld. Gevolg is dat de exploitatiegegevens zich onderling niet laten vergelijken. Er is dus ook geen norm voor wat goed of slecht is. 

Besparingen die niets opleveren
Melger Seebregts waarschuwt voor besparingen die niets opleveren. Het sociaal domein wil bezuinigen op stenen en niet op programma, daarom worden veel organisaties samengevoegd in een gebouw. Twee zaken worden vergeten:

• Meer programma in een gebouw betekent meer beheerkosten.
• Lege gebouwen leveren pas een besparing op wanneer ze niet (meer) in eigendom zijn.

Lees hier de notitie Kennis delen rondom beheer en exploitatie van sociale accommodaties.